Ambasadorzy - Targi Książki w Krakowie

2018 Anna Bartłomiejczyk, Jerzy Fedorowicz, Marta Gajewska, Małgorzata Małaszko-Stasiewicz

Anna Bartłomiejczyk i Marta Gajewska - absolwentki dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Uniwersytecie Łódzkim, a obecnie studentki polonistyki i prowadzące jeden z najprężniej rozwijających się kanałów książkowych na YouTube. Jako Bestselerki od dwóch lat zbierają wokół siebie grono miłośników literatury pięknej, młodzieżowej i fantastycznej. W swoich recenzjach stawiają na humor, szczerość oraz dobry kontakt z widzem. Od lat marzą o pisaniu i zarażaniu czytelników historiami swoich własnych bohaterów.

jerzy-fedorowicz-ambasador-targi-ksiazki-w-krakowie Jerzy Fedorowicz - urodził się 29 października 1947 r. w Polanicy-Zdroju. W 1969 r. ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. W latach 1969–70 był aktorem Teatru Rozmaitości w Krakowie, od 1970 do 1971 r. Teatru Polskiego w Szczecinie, a od 1971 do 1989 r. – Starego Teatru w Krakowie (obecnie Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej). W latach 1989–2012 pełnił funkcję dyrektora Teatru Ludowego w Krakowie. Od 1986 do 1989 r. był wykładowcą w Akademii Muzycznej w Krakowie. W latach 1990–91 zajmował stanowisko dyrektora Wydziału Kultury w Urzędzie Miasta Krakowa. W okresie 1994–98 sprawował mandat radnego Rady Miasta Krakowa, a od 1998 do 2005 r. Sejmiku Województwa Małopolskiego. Jest laureatem licznych nagród za osiągnięcia artystyczne i kulturalne. W Sejmie V kadencji był członkiem Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży, Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej. W Sejmie VI i VII kadencji pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu, był także członkiem Komisji Łączności z Polakami za Granicą.

malgorzata-malaszko-stasiewicz Małgorzata Małaszko – Stasiewicz - absolwentka Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1991 roku związana z Polskim Radiem, w tym z Teatrem Polskiego Radia. Otrzymała wiele nagród na Festiwalu PR i TVP Dwa Teatry, m.in. Grand Prix w 2000 r. (Termopile Polskie w reż. A. Piszczatowskiego), 2003 r. (Nagi sad wg prozy W. Myśliwskiego), czy w 2007 r („Recykling” Tadeusza Różewicza). Współpracowała z Teatrem Telewizji przygotowując ilustracje muzyczne do spektakli reżyserowanych przez K. Zaleskiego i J. Zaorskiego, jak też wieloma teatrami dramatycznymi, m.in. Teatrem Współczesnym w Warszawie, Teatrem Stu w Krakowie, Teatrem Polskim w Poznaniu, czy Teatrem im. S. Jaracza w Łodzi. Jest pomysłodawczynią wielu Festiwali (Emigranci, Szymanowskiego światy dalekie i bliskie). Od 2007 roku kieruje Programem 2 Polskiego Radia.

zdj. Emil Biliński

2017 Andrzej Kosowski, Aniela Topulos, Adolf Weltschek, Janusz L. Wiśniewski

Andrzej Kosowski - absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie oraz Europejskiej Akademii Mozartowskiej. W latach 1996-2012 pracował w Polskim Wydawnictwie Muzycznym, a od 2001 roku był jego Redaktorem Naczelnym. Był twórcą i dyrektorem sześciu edycji Festiwalu Muzyki Polskiej w Krakowie w latach 2005-2010. Był członkiem Rady Polskiej Izby Książki (2006-2009) oraz członkiem zarządu Stowarzyszenia Autorów i Wydawców „Polska Książka” (2007-2009). Członek Rady Artystycznej Filharmonii Śląskiej w latach 2007-2010 oraz członek Rady Artystycznej Opery Krakowskiej w latach 2001-2004. W 2007 roku był członkiem Komitetu Organizacyjnego Roku Karola Szymanowskiego przy Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2013 roku był pełnomocnikiem Ministra do spraw Roku Lutosławskiego, a w 2014 roku – koordynatorem Roku Kolberga. Członek Stowarzyszenia Muzyki Polskiej, Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego oraz Towarzystwa Muzycznego im. Witolda Lutosławskiego.

Aniela Topulos - urodzona 1941.08.02 w Skieblewie. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, mgr filologii słowiańskiej (1964), doktor nauk. humanistycznych (1981). Obrona na Wydziale Neofilologicznym w Instytucie Lingwistyki Formalnej pod kier. prof. dr Olgierda Wojtasiewicza. Praca zawodowa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne – asystent, redaktor, kier. redakcji (1964-1984), zastępca red. Naczelnego (1984-1989), dyrektor i redaktor naczelny (1990-2006). W latach 1978-1981) – wykład monograficzny na Podyplomowym Studium Informacji Naukowej w Uniwersytecie Warszawskim pod tytułem „Terminologia naukowa i techniczna” Przynależność organizacyjna : Polskie Towarzystwo wydawców Książek, Międzynarodowa Organizacja Unifikacji Terminów Technicznych (sekretarz, sekretarz generalny ,wiceprezes; została rozwiązana po 2005), Stowarzyszenie Autorów i Wydawców Copyright Polska (członek Rady Nadzorczej). Publikacje: artykuły o problemach terminologicznych publikowane w „Prasie Technicznej”, „Poradniku Językowym’’, „Informatyce ’’, „Neotermie” i in. , a także o sprawach ogólnowydawniczych w czasopismach branżowych (po1990r.)Skrypt szkoleniowy „Problemy terminologii naukowej i technicznej”, CINTiE,1979, „ Mały leksykon techniczny. Technologia mechaniczna” WNT 1977,1989.
Odznaczenia: Brązowy Krzyż Zasługi - 1979r.’, Złoty Krzyż Zasługi – 1989r., Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2011r.
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” -1980, Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” 2006r., Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” - 2009r. Medal Komisji Edukacji Narodowej - 2011

Adolf Weltschek - absolwent Filologii Polskiej na UJ i Wydziału Reżyserii PWST w Krakowie; reżyser i inscenizator spektakli teatralnych i widowisk plenerowych, autor sztuk teatralnych i współautor scenariuszy filmowych, dyplomowany aktor.
Od 1991 roku związany z Teatrem Groteska w Krakowie: jako kierownik literacki Teatru, a od 1998 roku Dyrektor Naczelny i Artystyczny.
Reżyser ma w dorobku realizację ponad 70. przedstawień teatralnych, prezentowanych na wielu festiwalach międzynarodowych. Najważniejsze realizacje ostatnich lat – wspólnie z Małgorzatą Zwolińską: Teatr Groteska – Hommage à Chagall, Przemiany, Dzienniki Gwiazdowe; Teatr Wielki w Łodzi – Księżniczka Turandot. Jest także twórcą szeregu widowisk plenerowych w Polsce i zagranicą m.in. 17. edycji Wielkiej Parady Smoków. Dyrektor Artystyczny festiwalu Materia Prima. Międzynarodowego Festiwalu Teatru Formy, a także pomysłodawca i współautor 15. edycji Reality Shopka Szoł.
Za zasługi dla kultury otrzymał m.in.: Złoty Krzyż Zasługi 2005 r., Medal Honoris Gratia prezydenta m. Krakowa 2005 r., Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (Brązowy) 2005 r., Order Uśmiechu 2011 r., oraz Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (Srebrny) 2011 r.

Janusz L. Wiśniewski (ur. 1954) - pisarz i naukowiec. Prozaik i informatyk. Debiutował w 2001 powieścią „Samotność w sieci”, która podbiła listy bestsellerów i doczekała się filmowej adaptacji. Od tamtego dnia J. L. Wiśniewski opublikował liczne powieści, eseje i opowiadania (m.in. Bikini, Grand, Czy mężczyźni są światu potrzebni?, Na fejsie z moim synem), które niezmienne cieszą się ogromnym uznaniem czytelników w Polsce i zagranicą (m.in. w Rosji, Chorwacji, Czechach, Wietnamie i na Litwie).

We współpracy z Dorotą Wellman powstał wywiad-rzeka pt. Arytmia uczuć. Zapis wspaniałej korespondencji o życiu, miłości, kulturze i świecie, którą autor prowadził z Małgorzatą Domagalik, ukazał się w tomie pt. Między wierszami. Rozmowy opublikowane w Intymnie. Rozmowy nie tylko o miłości, to zapis dyskusji o miłości, bliskości i czułości, którą pisarz prowadził ze znanym seksuologiem Zbigniewem Izdebskim.

2016 Zbigniew Iwański, Robert Piaskowski, Martyna Wojciechowska, Jacek Wojciechowski

Zbigniew Iwański - urodzony w 1954r. Z wykształcenia ekonomista, absolwent UE w Krakowie, po studiach najpierw pracował jako „finansista”, później krakowski wydawca. Długoletni dyrektor oddziału krakowskiego Wydawnictwa Naukowego PWN oraz dyrektor koordynator Oddziałów PWN. Następnie prawie 13 lat dyrektor wydawniczy Wydawnictwa WAM. Przez kilka kadencji przewodniczący krakowskiego oddziału Polskiej Izby Książki oraz członek Rady Polskiej Izby Książki w Warszawie. Nagrodzony Srebrnym Medalem Kraków 2000 za publikację „Encyklopedii Krakowa”, wydawca około 100 innych tytułów książkowych zaliczanych do cracovianów. Autor „Legend krakowskich” wydawanych od 2005 r. i przetłumaczonych na 10 języków oraz „Legend o Wieliczce”, współautor „Santiago de Compostela. Poradnik i przewodnik pielgrzyma”. Członek Rady Programowej „Alma Mater”. Obecnie konsultant nowych projektów wydawniczych.

x

x

Robert Piaskowski - absolwent polonistyki i socjologii na UJ oraz na Universitè d’Aix Marseille w Aix en Provence, dyplomacji kulturalnej na Collegium Civitas w Warszawie, stypendysta programu „Promoting Social Change through Arts” Departamentu Stanu USA. Jeden
z założycieli i pierwszych prezesów Stowarzyszenia Pro Musica Mundi, laureat orderu Kawalera Sztuki i Literatury Republiki Francuskiej
i Krakowianin Roku 2013w plebiscycie „Dziennika Polskiego”. Zarządza pionem programowym KBF, realizującym politykę Krakowa w zakresie kultury, koordynując min. flagowe festiwale Misteria Paschalia, Opera Rara, Sacrum Profanum, Off Camera, Boska Komedia, literackie festiwale Miłosza i Conrada. Dyrektor artystyczny i koordynator Festiwalu Muzyki Filmowej – obecnie największego i najwyżej cenionego festiwalu tego gatunku muzyki na świecie. Odpowiada za integracjęi komunikację działań podmiotów samorządowych i pozarządowych z kraju oraz zagranicy. Współtwórca aplikacji Krakowa do Sieci Miast Kreatywnych i koordynator Programu Kraków Miasto Literatury UNESCO, pomysłodawca połączenia bibliotek miejskich i jeden z pomysłodawców przystąpienia Krakowa do Sieci Miast Schronienia ICORN. Przewodniczący Zespołu Zadaniowego ds. utworzenia Centrum Literatury i Języka w Składzie Solnym – wielofunkcyjnego centrum literackiego na krakowskim Zabłociu.

Jacek Wojciechowski - urodzony w 1938r., bibliotekoznawca i literaturoznawca, em. prof. zw. dr hab. B. dyrektor Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Krakowie i b. kierownik Katedry Bibliotekarstwa UJ. Laureat nagrody m. Krakowa za osiągnięcia w dziedzinie kultury; Zasłużony dla Ziemi Sądeckiej. Członek jury Krakowskiej Książki Miesiąca oraz Rady Programowej Wydawnictwa SBP.

Autor 14 naukowych monografii – m. In. Czytelnictwo (Kraków, UJ, 1985, 1989, 1992, 1999, 2000, 2006), Organizacja i zarządzanie
w bibliotekach (Warszawa/Kraków, PWN, 1997, 1998), Biblioteki w nowym otoczeniu (Warszawa, Wyd. SBP, 2014) – oraz ponad 1000 tekstów naukowych, publicystycznych i krytyczno-literackich. Współpracuje z miesięcznikami Kraków i Nowe Książki oraz z periodykami naukowymi: Przegląd Biblioteczny, Biblioteka, Zagadnienia Informacji Naukowej, Kniżnica (Słowacja) i Visnyk Lvivskogo Universitetu (Ukraina).

Martyna Wojciechowska - dziennikarka, od 10 lat redaktor naczelna polskiej edycji magazynów “National Geographic” i “NG Traveler”. Od 1998 roku związana z telewizją TVN, dla której zrealizowała ponad 50 odcinków autorskiej serii podróżniczej “Kobieta na krańcu świata”, która emitowana jest w 10 krajach na świecie. Jako druga Polka zdobyła Koronę Ziemi (Mount Everest w 2006 roku), jako pierwsza kobieta z Europy Środkowo-Wschodniej ukończyła rajd Dakar. Autorka 10 bestsellerowych książek. Wielokrotnie nagradzana prestiżowymi nagrodami m.in. wybrana przez BBC Knowledge najbardziej pożądanym pracodawcą, Kobieta Roku 2009, Osobowość Roku 2011 i 2014, Najbardziej Wpływowa Kobieta roku 2014 w kategorii Media w rankingu Gazety Wyborczej, laureatka Wiktora 2014 w kategorii Wyjątkowa Osobowość, Telekamery 2016 w kategorii. Osobowość Telewizyjna. Zdobywczyni nagrody za najlepszy projekt książkowy roku 2014 w plebiscycie National Geographic Society w Waszyngtonie. Laureatka Złotej Nimfy za dokument “Ludzie Duchy” na festiwalu w Monte Carlo. Mama 8-letniej Marysi.

2015 Piotr Marciszuk, Magdalena Sroka, Stanisław Dziedzic, Maria Kulik

Piotr Marciszuk (ur. 1958) – polonista, filozof. Pracę doktorską Nowa gnoza Arthura Koestlera (Ossolineum, Wrocław 1987) obronił pod kierunkiem prof. Barbary Skargi. Był jej doktorantem w latach 1981-1985, potem pracował w jej Zakładzie w IFiS PAN jako adiunkt. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych członek zespołu „Aletheia” wydającego w podziemiu niezależne pismo filozoficzne oraz zakazane wtedy dzieła filozoficzne (Heideggera, Kołakowskiego, Patoćka). M.in. przetłumaczył wtedy z języka angielskiego książkę Leszka Kołakowskiego Husserl i poszukiwanie pewności. Na początku lat dziewięćdziesiątych odszedł z nauki i w roku 1993 założył prywatne wydawnictwo edukacyjne Stentor, które z powodzeniem prowadzi do dzisiaj. Współautor serii podręczników „Edukacja filozoficzna dla gimnazjów”. Od ponad 10 lat prowadzi intensywną działalność

Magdalena Sroka (ur. 1977) – polska menedżerka kultury, znawczyni problematyki związanej z kulturą i sztuką, producentka i koordynatorka międzynarodowych projektów. W latach 1998-2003 była związana z Biurem Festiwalowym Kraków 2000, w którym odpowiadała za projekty kulturalne związane z otrzymanym przez Kraków tytułem Europejskiej Stolicy Kultury. Współtworzyła pierwszą strategię promocji Krakowa na lata 2003-2007. Współpracowała z biurem programowym EXPO 2005. Twórczyni Krakowskiej Komisji Filmowej
i Regionalnego Funduszu Filmowego w Krakowie oraz ekspertka Kongresu Kultury Polskiej. W latach 2008-2010 roku była dyrektorką Krakowskiego Biura Festiwalowego, organizującego krakowskie wydarzenia kulturalne. W latach 2010-2015 wiceprezydent Krakowa ds. kultury i promocji miasta. W czerwcu 2015 roku Magdalena Sroka została jednogłośnie rekomendowana na stanowisko nowego dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Rekomendacji udzieliła powołana przez Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. Małgorzatę Omilanowską jedenastoosobowa komisja konkursowa pod przewodnictwem Agnieszki Holland. 3 października 2015 Magdalena Sroka na stanowisku dyrektora PISF zastąpiła Agnieszkę Odorowicz.

Stanisław Dziedzic (ur. 1953) – polski publicysta, krytyk literacki i teatralny, nauczyciel akademicki Instytutu Spraw Publicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Absolwent filologii polskiej i dziennikarstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wieloletni pracownik samorządowy, pełniący kierownicze funkcje w sektorze kultury Urzędu Miasta Krakowa, Województwa Małopolskiego oraz Małopolskiego Urzędu Marszałkowskiego. Członek Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK).

Maria Kulik (ur. 1948) – absolwentka geografii. W 1978 r. ukończyła kurs metodyki pracy z czytelnikami dziecięcymi w Jarocinie, a w 1989 r. studium podyplomowe bibliotekoznawcze na Wydziale Filologicznym UJ. W latach 1971-1976 była nauczycielka geografii w warszawskich liceach. Przez prawie 25 lat pracowała
w bibliotekach na Saskiej Kępie w Warszawie. Od 1995 r. członek Polskie Sekcji IBBY, w latach 1997-2005 juror w konkursie „Książka Roku”, ekspert Polskiej Sekcji IBBY w projekcie „Kanon Książki dla Dzieci
i Młodzieży”, w latach 2003-2007skarbnik, a od 2007 r. prezes Polskiej Sekcji IBBY. Wyróżnienia: Zasłużony Działacz Kultury, Nagroda Prezydenta Warszawy (1999), Nagroda im. Kierbedziów (2005), medal Zasłużony dla Kultury Polskiej (2010).

x

2014 Jerzy J. Fąfara, Grzegorz Gauden, Jacek Majchrowski, Józef Opalski, Anna Polony

Jacek Majchrowski (ur. 13 stycznia 1947 w Sosnowcu) - polski prawnik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor zwyczajny nauk prawnych, historyk doktryn politycznych i prawnych, były członek Trybunału Stanu. Znawca II Rzeczypospolitej, dokumentujący jej historię, a szczególnie działalność ugrupowań prawicowych. Prezydent Krakowa nieprzerwanie od 2002. Jacek Majchrowski jest autorem wielu opracowań naukowych oraz 14 książek historycznych, przede wszystkim dotyczących II Rzeczypospolitej, m.in. pod jego redakcją ukazała się w 1994 książka Kto był kim w II Rzeczypospolitej.

Józef Opalski (ur. 20 marca 1947 w Krakowie) - teatrolog, muzykolog, literaturoznawca, publicysta, reżyser teatralny, organizator festiwali, pedagog. Wykładowca na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Odznaczony: Złotym Krzyżem Zasług, Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Złotym Laurem za mistrzostwo w sztuce, Nagrodą Fundacji im. Karola Szymanowskiego, Nagrodą Ministra Szkolnictwa Wyższego (dwukrotnie, za książki "Chopin
i Szymanowski w literaturze dwudziestolecia międzywojennego" i "Rozmowy o Konradzie Swinaraskim
i Hamlecie", Nagrodą Miasta Krakowa.

Anna Polony (ur. 21 stycznia 1939 w Krakowie) - polska aktorka teatralna i filmowa, w latach 1960-1964 aktorka Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, w latach 1964-2002 aktorka Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie; od 1973 pedagog Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego
w Krakowie, od 1990 jej profesor, w latach 1999-2005 jej prorektor; reżyser teatralna. Absolwentka Wydziału Aktorskiego (1960) oraz Wydział Reżyserii Dramatu (1984) Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Następnie została jej pedagogiem i prorektorem. Zadebiutowała w 1959 na scenie Starego Teatru w utworze "Wojny trojańskiej nie będzie" (reż. Jerzy Kaliszewski), gdzie następnie pracowała od 1964 do 2002. Współpracowała m.in. z Konradem Swinarskim. Laureatka Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza - przyznawanej przez redakcję miesięcznika "Teatr" - za sezon 1986/1987, za rolę Maman Liedermeyer w spektaklu "Wiosna Narodów w Cichym Zakątku" Adolfa Nowaczyńskiego w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Współpracę z Teatrem Starym zakończyła w styczniu 2014, rozpoczynając współpracę z Teatrem im. Juliusza Słowackiego.

Grzegorz Gauden (ur. 17 marca 1953 w Poznaniu) - polski dziennikarz prasowy i radiowy. Ukończył w 1975 studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1989 zaczął publikować w prasie krajowej, m.in. we "Wprost". Po powrocie do kraju został przedstawicielem koncernu Bulls Press zajmującego się dystrybucją w Polsce komiksów i materiałów agencyjnych. Od 1995 pozostawał związany z norweskim koncernem prasowym Orkla Media. W 1999 został prezesem zarządu spółki Presspublica, a w okresie od września 2004 do września 2006 był redaktorem naczelnym dziennika "Rzeczpospolita". Jest dyrektorem Instytutu Książki. W 2012 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jerzy J. Fąfara (ur. 1956 r. w Rzeszowie) - poeta, prozaik, autor słuchowisk, wydawca. Opublikował tomiki wierszy: "Kto lepszy", "Po obu stronach twarzy”; powieści: "Czerwony pająk”, "Dzień w którym stanąć miała ziemia”; opowiadania: "Jakub od stojącej rzeki”; powieść radiową: "Pępek Świata” (2002/2003 Polskie Radio Rzeszów). Słuchowisko "Rzeka” przyniosło autorowi I nagrodę za scenariusz na Festiwalu Teatru PR i Teatru TVP Dwa Teatry - Sopot 2003. Słuchowisko "Brzytwy” Kata Sellingera w reżyserii Henryka Rozena zdobyło Grand Prix na Festiwalu Dwa Teatry Sopot 2004 i dotarło do ścisłego finału Festiwalu Prix Europa Berlin 2004.

2013 Adam Boniecki, Ryszard Krynicki, Henryk Podolski, Michał Rusinek

Adam Boniecki, właśc. Adam Edward Fredro-Boniecki (ur. 25 lipca 1934 w Warszawie) – katolicki prezbiter, generał zakonu marianów w latach 1993-2000, redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego” w latach 1999-2011. W wieku 18 lat wstąpił do Zgromadzenia Księży Marianów (w roku 1993 został przełożonym generalnym Zgromadzenia). Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku w 1960 otrzymał z rąk bpa Antoniego Pawłowskiego święcenia kapłańskie w tamtejszej bazylice katedralnej. Od 1999 do 2011 roku mieszkał przy Parafii św. Floriana w Krakowie. Od 14 lipca 2011 mieszka we wspólnocie Księży Marianów w dzielnicy Stegny w Warszawie. Najważniejsze publikacje: Rozmowy niedokończone, Notes, Znak, Budowa kościołów w diecezji przemyskiej, Kalendarium życia Karola Wojtyły, Meditationes: Droga Krzyżowa na Mariankach, Zrozumieć papieża: rozmowy o encyklikach, Trzeba czasem zażartować: alfabet księdza Bonieckiego, Vademecum.

Michał Rusinek (ur. 31 stycznia 1972 w Krakowie) – polski literaturoznawca, tłumacz, pisarz. Sekretarz Wisławy Szymborskiej. Michał Rusinek został sekretarzem Szymborskiej dzięki pośrednictwu jej znajomej, Teresy Walas, która była promotorką pracy magisterskiej Rusinka i poleciła go Szymborskiej. Sekretarzem został wkrótce po otrzymaniu przez poetkę nagrody Nobla i był nim do jej śmierci.

W latach 1991-1996 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 2002 otrzymał stopień doktora na podstawie pracy Między klasyczną retoryką a ponowoczesną retorycznością. Pracuje w Katedrze Teorii Literatury na Wydziale Polonistyki UJ. Michał Rusinek jest autorem nazw żartobliwych gatunków literackich stworzonych przez Szymborską: lepiej, odwódka i moskalik. Publikacje: Między retoryką a retorycznością, Retoryka podręczna. Czyli jak wnikliwie słuchać i przekonująco mówić, Prowincjonalne zagadki kryminalne, Limeryki, Kopciuszek, Jak przeklinać? Poradnik dla dzieci, Mały Chopin, Wierszyki domowe. Sześć i pół tuzinka wierszyków Rusinka, Co ty mówisz ?! Magia słów, czyli retoryka dla dzieci.

Ryszard Krynicki (ur. 28 czerwca 1943 w Sankt Valentin) – polski poeta, tłumacz oraz wydawca. Zaliczany jest do poetów Nowej Fali. Ukończył II Liceum Ogólnokształcące w Gorzowie Wielkopolskim. W latach siedemdziesiątych oraz osiemdziesiątych związany z opozycją, za co w latach 1976-1980 został ocenzurowany. Zadebiutował w roku 1968 tomikiem Pęd pogoni, pęd ucieczki. Napisał również tekst pod tytułem „biała plama”, który nawiązuje do interpretacji wiersza Brunona Jasieńskiego pt. „Nic”.

W latach 1978-1981 był współpracownikiem „Zapisu”. Tłumacz poezji niemieckiej. Jest laureatem Nagrody Fundacji im. Kościelskich i Nagrody Polskiego PEN Clubu. W 2008 roku został laureatem Nagrody „Kamień”, przyznawanej podczas Lubelskiego Festiwalu „Miasto Poezji”. 5 października 2005, podczas uroczystości
w krakowskim magistracie został uhonorowany przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Wraz z żoną, Krystyną Krynicką, prowadzi wydawnictwo a5, specjalizujące się w wydawaniu książek poetyckich. Wybrane publikacje: Pęd pogoni, pęd ucieczki, Akt urodzenia, Drugi projekt organizmu zbiorowego, Niepodlegli nicości, Magnetyczny punkt, Nie szkodzi, Kamień, szron, Wiersze wybrane, Przekreślony początek.

Henryk Podolski (ur. 1946, Kętrzyn) – absolwent ATK. Pracę zawodową rozpoczął w macierzystej uczelni w 1972 r. W latach 1991-1999 był kierownikiem Wydawnictwa ATK, a po zmianie nazwy uczelni od 1999 do 2013 r. dyrektorem Wydawnictwa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, a także członkiem Senatu UKSW od 2008.

W latach 2002-2005 był sekretarzem i rzecznikiem prasowym Stowarzyszenia Wydawców Katolickich, obecnie jest jego skarbnikiem. W latach 2004-2007 pełnił funkcje wiceprezesa zarządu Stowarzyszenia Wydawców Szkół Wyższych. W 2007 r. został wybrany prezesem Stowarzyszenia, ponownie wybrany na kadencję 2010-2013. Wieloletni członek Komitetu Organizacyjnego Targów Książki Akademickiej Atena. Przewodniczył Komitetowi Organizacyjnemu Targów Książki Akademickiej i Naukowej Academia. Członek Rady Patronackiej Targów Książki w Krakowie.

2012 Grzegorz Boguta, o. Leon Knabit, Agnieszka Lingas-Łoniewska, Franciszek Ziejka

Grzegorz Boguta (ur. 24 października 1952 w Warszawie) – polski wydawca, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL. Ukończył studia na Wydziale Chemii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1983 w PAN uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. Od 1977 do 1979 pracował jako asystent w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Później został pracownikiem Uniwersytetu Warszawskiego.
W drugiej połowie lat 70. podjął współpracę z Komitetem Obrony Robotników. Obok Mirosława Chojeckiego należał do założycieli Niezależnej Oficyny Wydawniczą NOWA, wydającej pisma drugiego obiegu. Po wprowadzeniu stanu wojennego był internowany (13 grudnia 1981 do 7 grudnia 1982). Po zwolnieniu kontynuował działalność opozycyjną. W 1989 brał udział w obradach jednego z podzespołów Okrągłego Stołu. Następnie przez rok pełnił funkcję doradcy minister kultury, Izabelli Cywińskiej, w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Od 1990 do 2000 zajmował stanowisko dyrektora Państwowego Wydawnictwa Naukowego, doprowadził do prywatyzacji tego przedsiębiorstwa. W 1993 został prezesem zarządu Wydawnictwa NOWA, później objął kierowniczą funkcję w firmie doradczej.
W latach 90. kierował Polską Izbą Książki. W 1991 należał do założycieli Stowarzyszenia Archiwum Solidarności. W 2003 został prezesem zarządu Fundacji Kultury. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

o. Leon Knabit, właśc. Stefan Knabit (ur. 26 grudnia 1929 w Bielsku Podlaskim) – polski benedyktyn, publicysta. Ukończył 6-letnie studia w Siedleckim Wyższym Seminarium Duchownym (1948–1954). Święcenia kapłańskie przyjął w Siedlcach 27 grudnia 1953 od biskupa Ignacego Świrskiego.
Przez kilka miesięcy w 1954 administrował podnowotarską parafią w Gronkowie. W 1955 pełnił funkcję rektora kościoła w Brzegach. Od września do grudnia 1955 duszpastersko pomagał w Rozwadówce, a do czerwca 1956 był duchownym ojcem Małego Seminarium Duchownego w Siedlcach. W latach 1956–1958 był kapelanem i rektorem Domu Diecezjalnego w podżywieckiej Pewli Małej. W czasie służby duszpasterskiej jako kapłan diecezjalny został mnichem benedyktyńskim w Tyńcu. Od 1959 do początku lat 90. pracował jako katecheta. Śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1960, śluby wieczyste tego samego dnia, 3 lata później. Lata 1963–1970 to okres, kiedy urzędował jako proboszcz w parafii w Tyńcu. W 1972 otrzymał absolutorium zaocznych studiów katechetycznych. Od 1979 należy do Ruchu Kultury Chrześcijańskiej "Odrodzenie". W latach 1983–1993 był przeorem w archidiecezji poznańskiej w Lubiniu. W 1988 został proboszczem parafii Najświętszej Marii Panny w Lubiniu (do 1991). W latach 90. XX w. mianowany został przeorem opactwa. W latach 2001–2002 przeor opactwa w Tyńcu. W maju 2007 otrzymał nagrodę Laur Krakowa XXI w. Jest autorem kilku publikacji. Jego książka Sekrety mnichów, czyli sprawdzone przepisy na szczęśliwe życie, napisana wspólnie z o. Joachimem Badeni, wyróżniona została Nagrodą Krakowska Książka Miesiąca w styczniu 2008. Prowadził programy w Telewizji Polskiej "Ojciec Leon zaprasza", "Salomon" oraz "Credo"; był jednym z redaktorów półrocznika "Cenobium". 23 grudnia 2009 "w uznaniu wybitnych zasług w działalności duszpasterskiej, za krzewienie wiary i zasad moralnych wśród dzieci i młodzieży" został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Franciszek Ziejka (ur. 3 października 1940 w Radłowie) – polski uczony, historyk literatury polskiej, profesor nauk humanistycznych, w latach 1999–2005 rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Podczas jej pełnienia był m.in. przewodniczącym Kolegium Rektorów Szkół Wyższych Krakowa, wiceprzewodniczącym i następnie przewodniczącym (2002–2005) Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich, członkiem Narodowej Rady Integracji Europejskiej przy Prezesie Rady Ministrów oraz członkiem Komitetu Polska w Zjednoczonej Europie przy prezydium PAN. W 1996 został członkiem Wydziału I Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności, w 2005 objął funkcję przewodniczącego Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK). Jest również członkiem polskiego PEN Clubu. Jest autorem i redaktorem licznych publikacji naukowych, tj. W kręgu mitów polskich (1977), Paryż młodopolski (1993), Poeci, misjonarze, uczeni. Z dziejów kultury i literatury polskiej (1998). Napisał również kilka sztuk teatralnych zaprezentowanych przez Teatr Faktu Telewizji Polskiej, m.in. Narodziny legendy (1988), Polski listopad (1989), Traugutt (1991). Jest też twórcą kilku słuchowisk radiowych (Kamienna księga dziejów, A stało się to w zapusty).

Agnieszka Lingas-Łoniewska (14 listopada 1972) – autorka literatury kobiecej. Mieszka we Wrocławiu. Od kilku lat tworzy prozę głównie dla kobiet, jest autorką m.in. takich powieści, jak: Bez przebaczenia, Zakład o miłość, trylogia Zakręty losu, W szpilkach do Manolo i wielu innych.
Ma na swoim koncie także udział w antologiach, jest laureatką konkursu na opowiadanie kryminalne z Dolnym Śląskiem w tle, prowadzi portal Czytajmy Polskich Autorów, a w 2012 roku została uhonorowana żelaznym glejtem Ambasadora Targów Książki w Krakowie. Kocha zwierzęta, ma trzy koty i psa.

2011 Marek Krawczyk, śp. Mieczysław Maliński, Tadeusz Skoczek, Anna Dymna i Krzysztof Orzechowski

Marek Krawczyk (ur. 25 kwietnia 1956 w Warszawie, zm. 25 kwietnia 2012 tamże) – polski wydawca, działacz opozycji w okresie PRL.
W 1975 został absolwentem stołecznego Liceum Ogólnokształcącego im. H. Kołłątaja. Do 1980 pracował m.in. w Ośrodku Rozpowszechniania Wydawnictw Naukowych Polskiej Akademii Nauk.

Od 1979 związany z opozycją antykomunistyczną, w 1981 pracował w "Tygodniku Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z pismem drugiego obiegu "Wiadomości", w styczniu 1981 tymczasowo aresztowany, w lutym tego samego roku skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Ponownie pozbawiony wolności z przyczyn politycznych od marca do lipca 1983. W latach 80. związany z podziemnymi wydawnictwami, m.in. jako jeden z organizatorów firmy Mysia 5 rozprowadzającej na terenie kraju kilkanaście tysięcy egzemplarzy "Tygodnika Mazowsze". W maju 1984 został ciężko pobity przez nieustalonych sprawców. Od połowy lat 80. blisko współpracował z Jerzym Giedroyciem. W 1990 był wśród założycieli Polskiej Izby Książki oraz Porozumienia Wydawców Książki Historycznej. Pełnił funkcję wiceprezesa zarządu Fundacji Pomocy Bibliotekom Polskim (1990–1992), kierował wydawnictwem, zainicjował powołanie Towarzystwa Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu. Doradzał ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego Andrzejowi Zakrzewskiemu. Współtworzył Stowarzyszenie Wolnego Słowa. W 2010 z rekomendacji klubu parlamentarnego PO zgłoszony do rady programowej Telewizji Polskiej, następnie wybrany na jej przewodniczącego. W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

śp. Mieczysław Maliński (ur. 31 października 1923 r. w Brzostku koło Jasła) – polski duchowny katolicki, pisarz, publicysta "Dziennika Polskiego". Ukończył teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, przyjął święcenia kapłańskie. Uzupełniał studia na innych uczelniach – KUL (filozofię), Papieskim Athenaeum Angelicum w Rzymie (1963–1967, obronił doktorat z teologii), w Monachium i Münster.

Pracował jako duszpasterz w Rabce – był wikarym przy kościele św. Marii Magdaleny, rektorem kaplicy św. Teresy od Dzieciątka Jezus, nauczycielem religii. Od 1960 duszpasterz w Krakowie, początkowo związany z kościołem św. Szczepana, od 1976 rektor kościoła sióstr wizytek. Zajmował się pracą duszpasterską w środowiskach studenckich przy krakowskim kościele św. Anny. Przez wiele lat współpracował
z "Tygodnikiem Powszechnym" (z powodów oskarżeń o tajną współpracę ze służbą bezpieczeństwa PRL do czasu wyjaśnienia sprawy przez IPN i samego zainteresowanego współpraca została w 2006 zawieszona). Książki ks. M. Malińskiego tłumaczone są między innymi na języki: angielski, francuski, niemiecki, włoski, hiszpański, holenderski, fiński, japoński, czeski, słowacki, słoweński, węgierski, rosyjski, litewski. Jest autorem tekstów religijnych, teologicznych, biograficznych, katechizmów i modlitewników. Wiele z książek poświęcił Janowi Pawłowi II.

Tadeusz Skoczek (ur. 5 lutego 1955 w Proszówkach, k. Bochni) – medioznawca, wydawca, publicysta, krytyk literacki. Debiutował w 1976 roku w „Życiu Literackim” oraz w jednodniówce „Żaczek”. Absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie studiował też dziennikarstwo i religioznawstwo. Doktor nauk humanistycznych (Uniwersytet Kardynała S. Wyszyńskiego, promotor ks. prof. dr hab. Henryk Skorowski). Założyciel Krakowskiego Wydawnictwa Akademickiego działającego w strukturach Akademickiego Biura Kultury i Sztuki „Alma-Art”. Redaktor i wydawca wielu publikacji w Prowincjonalnej Oficynie Wydawniczej, którą założył w 1989 roku oraz w Prowincjonalnej Oficynie Wydawniczej „Exartim” (1991–1993). Prezes Oficyny Cracovia (1993–1996) oraz dyrektor wydawnictw encyklopedycznych „Opress” i „Albatros” (1995–1998). Redaktor dziesięciotomowej „Historii Literatury Światowej” przygotowywanej dla Wydawnictwa SMS, współredaktor prestiżowej serii „Poeci Krakowa”, inicjator serii „Bocheńska Biblioteka Poetów”, redaktor „Dzieł wybranych” Adama Zielińskiego, inicjator serii wydawniczej „Ex Oriente Lux” dla Akademii Historii Literatury Polskiej i Słowiańskiej (Lublin–Bolonia). Od 1995 roku związany z mediami elektronicznymi, jako członek rady nadzorczej Radia Kraków (1995–1998), członek Zarządu Telewizji Polskiej SA (1998–2004), kierownik Działu Rozwoju Telewizji Regionalnej (2004–2006), Rady Nadzorczej Polskiego Radia SA (od 2009). Był członkiem rady nadzorczej TNS OBOP, Członkiem rady nadzorczej Drukarni Narodowej w Krakowie, przewodniczył radom nadzorczym Wydawnictwa Ludowego Sp. z o.o. i Ludowej Spółdzielni Wydawniczej. Członek Rady Senioralnej Fundacji im. Karola E. Lewakowskiego (2000–2010), członek-założyciel Towarzystwa Inicjatyw Społecznych „Nowy Świat”, Stowarzyszenia „Ars Populi”, Instytutu Władysława Orkana, Instytutu Władysława Hasiora, Instytutu Mediów Regionalnych i Lokalnych. W latach 2007–2009 wicedyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie, od 2010 dyrektor Muzeum Niepodległości.

Anna Dymna i Krzysztof Orzechowski (pomysłodawcy Krakowskiego Salonu Poezji)

Anna Dymna z domu Dziadyk (ur. 20 lipca 1951 w Legnicy) – polska aktorka teatralna i filmowa. Założycielka i prezes Fundacji "Mimo Wszystko", członkini Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu oraz Rady Programowej Radia RMF Classic. Jest matką chrzestną sztandaru 2. Korpusu Zmechanizowanego im. Władysława Andersa, pomysłodawczynią Ogólnopolskiego Przeglądu Twórczości Teatralno-Muzycznej Osób Niepełnosprawnych "Albertiana" oraz Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty dla uzdolnionych wokalnie osób niepełnosprawnych.
Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Od 1990 jest wykładowczynią na tej uczelni. Od 1973 związana
z krakowskim Starym Teatrem. Zadebiutowała w 1969 w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie w roli Isi i Chochoła w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (reż. Lidia Zamkow). Jeszcze w trakcie studiów została żoną Wiesława Dymnego. Po jego tragicznej śmierci (12 lutego 1978) ponownie wyszła za mąż za Zbigniewa Szotę (syn Michał, ur. 1985), a potem za Krzysztofa Orzechowskiego. W 2002 zainicjowała odbywający się w niedzielne przedpołudnia Krakowski Salon Poezji w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, który prowadzi wraz z Józefem Opalskim, Bronisławem Majem oraz swoim mężem Krzysztofem Orzechowskim, dyrektorem Teatru. Salon ma oddziały w Bytomiu, Czechowicach-Dziedzicach, Częstochowie, Nowym Targu, Gdańsku, Gliwicach, Komorowie, Opolu, Świdnicy, Tarnowie, Tczewie, Szczecinie, Tychach oraz w Gdyni. Krakowski Salon Poezji został uhonorowany nagrodą literacką Nike za najciekawszą działalność kulturalną w regionie w 2003.

Krzysztof Orzechowski (ur. 6 września 1947 w Toruniu) – aktor i reżyser teatralny, dyrektor Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, profesor sztuk teatralnych. Ukończył Wydział Aktorski PWST w Krakowie i Wydział Reżyserii Akademii Teatralnej w Warszawie.
W latach 70. pracował jako aktor, a później jako reżyser w teatrach warszawskich, m.in. w Teatrze Komedia, Teatrze Dramatycznym oraz Teatrze Narodowym. W latach 1989–96 pracował jako etatowy reżyser w Teatrze Ludowym w Krakowie. Od 1981 jest związany pracą pedagogiczną z Akademią Teatralną w Warszawie (profesor na Wydziale Reżyserii). W latach 1997–99 był dyrektorem Teatru Bagatela
w Krakowie. W 1999 powołany na stanowisko dyrektora Teatru im. Słowackiego w Krakowie.